✉ จดหมายฉบับที่ 23✉วันสุดท้าย“เทม...เทม...”ผมเรียกเทมเสียงดังลั่นอย่างไม่อายใคร...ตอนนี้เทมกำลังนอนอยู่บนเตียงผ้าใบของที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง
“กรุณารอข้างนอกด้วยค่ะ”เสียงของพยาบาลคนนึงดังขึ้นแล้วพาเทมที่นอนนิ่งเข้าไปในห้องไอซียูต่อหน้าต่อตาผม
“...เทม”ผมทิ้งตัวลงที่เก้าอี้หน้าห้องไอซียูก่อนจะยกมือปาดน้ำตาของตัวเองที่ไหลลงมาจนบดบังภาพเบื้องหน้า
เหตุการณ์ต่างๆมันเกิดขึ้นรวดเร็วมากจนผมเองก็แทบจะจับใจความอะไรไม่ได้...ตอนนั้นที่ผมเดินออกมาจากเซเว่นเทมตะโกนเรียกชื่อผมพร้อมกับวิ่งเข้ามาหาแล้วกอดผมแน่นในจังหวะเดียวกันกับที่ผมได้ยินเสียงปืนดังขึ้น...เสียงซี๊ดปากของเทมดังขึ้นหลังจากที่ร่างของพวกเราร่วงกระทบพื้นทั้งคู่
เทมสลบไปต่อหน้าต่อตาผมทิ้งไว้เพียวเลือดสีแดงที่ไหลรินออกมาจนเลอะเสื้อของพวกเราทั้งคู่...ผมยอมรับว่าตอนนั้นทั้งร่างกายผมสั่นไม่หยุดไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ามาถึงที่โรงพยาบาลนี้ได้ยังไง...ในหัวผมมีแต่เรื่องของเทมเต็มไปหมด
“...ฮึก!...”ผมเม้มปากตัวเองแน่นพยายามไม่ให้เสียงสะอื้นผมหลุดออกมา
ผมกลัว...
ความทรงจำแย่ๆของผมผลุดขึ้นมาอีกครั้ง
พ่อแม่ผมท่านเสียไปด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์...ตอนนั้นผมก็อยู่ในเหตุการณ์ด้วย...พ่อกับแม่นั่งอยู่ข้างหน้าส่วนผมนั่งอยู่ข้างหลังพวกเรากำลังจะไปที่ห้างสรรพสินค้าเพื่อกินข้าวกันทั้งครอบครัว...ครอบครัวผมไม่ค่อยมีเวลาตรงกันมากนักเพราะคุณพ่อเป็นทนายส่วนแม่ก็เป็นแพทย์หญิงดังนั้นการที่มีเวลาตรงกันมันทำให้ผมมีความสุขมากๆแต่ก็เกิดเหตุที่ไม่คาดฝันขึ้น...ผมจำได้ไม่หมดรู้เพียงว่าสัมผัสได้ถึงแรกกระแทกหนักๆจนผมแทบไม่มีสติๆสิ่งที่เห็นมีเพียงเลือดสีแดงที่ไหลออกมาจากร่างของพ่อและแม่ก่อนที่สติผมจะดับไป
ถ้าผมเสียเทมไปเหมือนกับที่เสียพ่อแม่ล่ะ!
ผมจะทำยังไงดี!
นี่ผมควรจะทำยังไงดี!!
“ฮึก!....เทม...”ผมพึมพำชื่อเทมเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้
ผมขอให้เขาไม่เป็นอะไร
พระเจ้า
ผมขอร้อง...
อย่าได้พรากเอาคนสำคัญของผมไปอีกเลย!!
ผมไม่เหลือใครแล้ว!
ตอนนี้ผมมีแค่เทมเท่านั้น!!
แถมการที่เขาต้องมาบาดเจ็บแบบนี้มันเป็นเพราะผม...ถ้าผมใจแข็งพอแล้วไม่ให้เขาเข้ามายุ่งก็จะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น...ผมมันบ้า!!
คิดถึงแต่ความสุขของตัวเอง!!
โดยไม่สนความปลอดภัยของเทมเลยสักนิด
พรึ่บ!
“คุณวรนัตร”เสียงของชายหนุ่มคนนึงดังขึ้นพร้อมกับสัมผัสบริเวณหัวไหล่ของผม
“...ท่านประธาน”ผมเงยหน้าพร้อมกับเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าผมเป็นใคร
“ผมต้องขอโทษด้วยที่ทำให้เรื่องบานปลายขนาดนี้...ผมขอโทษจริงๆ”ท่านประธานเอ่ยด้วยน้ำเสียงสำนึกผิดก่อนจะก้มหัวลงเป็นการขอโทษผม
“ไม่ใช่ความผิด...ของท่านประธานหรอกครับ”ผมตอบกลับท่านประธานไปโดยที่ตาผมตอนนี้จ้องมองไฟสีแดงที่ขึ้นอยู่หน้าห้องไอซียูที่เทมเข้าไป
“ตอนนี้ผมรู้ตัวการที่ทำแล้ว...ทั้งหลักฐานจากการยักยอกที่คุณทำให้รวมทั้งการลอบฆ่าเมื่อสักครู่ด้วย”ท่านประธานอธิบายให้ผมฟังด้วยใบหน้านิ่งๆแล้วนั่งลงข้างๆผม
“ท่านจะแจ้งตำรวจเหรอครับ?”ผมเอ่ยถามออกไป
“หึ...แค่นั้นมันไม่สาแก่ใจผมหรอก”ท่านประธานพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนกำลังสนุกอยู่
“งั้นจะทำยังไงละครับ?”ผมถามอีกครั้งนึง
“พวกมันต้องการบริษัทนี้มาก...ถ้ามันต้องการผมก็จะยกให้...อีกไม่นานเรื่องก็จะจบแล้ว...ตอนนี้หน้าที่ของคุณจบแล้วเหลือเวลาอีก1อาทิตย์...ผมอนุญาตให้คุณลาได้...คอยดูแลคนรักของคุณให้ดีเถอะ”ท่านประธานเอ่ยประโยคยาวๆก่อนจะลุกขึ้นยืน
“อ่อ...ผมกับเขา...ไม่...แถมตอนนี้เขายัง...”
“...หมอที่ทำการผ่าตัดเป็นเพื่อนสนิทผมเอง...ฝีมือเขาดีมาก...อีกไม่นานก็เสร็จแล้ว”ท่านประธานเอ่ยก่อนจะเดินออกไปโดยปล่อยผมทิ้งไว้คนเดียวพร้อมกับความคิดผมที่กำลังคิดตามคำพูดที่ท่านประธานทิ้งเอาไว้
หมอที่ทำการผ่าตัดเทม...
เป็นเพื่อนของท่านประธาน
แถมยังฝีมือดี
“...เทม”ผมพึมพำพร้อมกับไฟที่เปลี่ยนจากสีแดงเป็นสีเขียว
แกร็ก!
เสียงเปิดประตูตามมาด้วยเตียงที่เข็นร่างของเทมออกมา
“เทม!!...”ผมไม่รอช้า...ผมรีบตรงไปยังเทมที่ยังนอนนิ่งอยู่ทันที
หัวใจที่ถูกบีบด้วยความกลัวค่อยๆคลายตัวลงเมื่อรู้ว่าเทมปลอดภัยแล้ว
“เขาปลอดภัยแล้วล่ะ...กระสุนไม่ได้โดนจุดสำคัญแต่ตอนตื่นมาคงจะปวดแผลน่าดูเลย...พักสักอาทิตย์นึงก็กลับบ้านได้แล้วล่ะนะ”ชายที่สวมชุดหมอเต็มยศอธิบายให้ผมฟัง
“ครับ...ขอบคุณมากๆครับ”ผมก้มหัวขอบคุณคนตรงหน้า
“ไม่เป็นไรๆ...ถ้าจะขอบคุณไปบอกกับไอ้เชนเถอะ...รู้ไหมว่าหมอนั่นเรียกผมที่กำลังพักร้อนให้กลับมารับเครสนี้เลยนะ...บ้าชะมัด”คุณหมอบอกผมด้วยสีหน้าหงุดหงิดก่อนจะเดินออกไปโดยที่ผมยังไม่ได้ตอบอะไร
ผมเดินมาเรื่อยๆจนเห็นร่างของเทมที่หลับสนิทอยู่ถูกเข็นไปไว้ในห้องพิเศษก่อนจะขอบคุณเหล่าพยาบาลที่ช่วยเหลือ
“กว่าคนไข้จะฟื้นคงจะเป็นวันพรุ่งนี้นะค่ะ...ยังไงคุณมาทำแผลก่อนดีไหมค่ะ?”พยาบาลสาวคนนึงพูดถึงด้วยรอยยิ้ม
“ทำแผล?”ผมเอ่ยด้วยน้ำเสียงงงๆ
“แขนซ้ายคุณที่เลือดไหลนะค่ะ...น่าจะเป็นแผลใหญ่ด้วยดิฉันขอดูหน่อยค่ะว่าต้องเย็บไหม?”พยาบาลคนเดิมเอ่ยแล้วเดินมาถกเสื้อแขนยาวของผมขึ้น
“โอ๊ย...”ผมสะดุ้งทันทีที่เสื้อครูดเข้ากับแผล
ผมมองที่แขนซ้ายของตัวเองที่มีรอยแผลยาวประมา2-3นิ้วแถมดูท่าจะต้องเย็บด้วยสิ
ทั้งๆที่เมื่อกี๊ไม่ได้รู้สึกเจ็บเลยสักนิดเดียว...ทำไมตอนนี้ถึงเจ็บขนาดนี้นะ
หลังจากนั้นผมก็กลับมาที่คอนโดเพื่อเอาเสื้อผ้าสำหรับเปลี่ยนเวลาเฝ้าเทมตลอดทั้งอาทิตย์รวมทั้งของจำเป็นอื่นๆอีกด้วย...ผมนอนค้างที่คอนโดคืนนึงก่อนที่ตอนเช้าจะรีบตรงมาที่โรงพยาบาล
การนอนในห้องกว้างๆเพียงลำพังมันช่างเหงาเหลือเกิน
ทั้งๆที่ผมน่าจะชินกับการนอนคนเดียวแล้วแท้ๆ
แต่ทำไมผมถึงคิดถึงเทมอยู่ตลอดเวลานะ...ตอนที่ผมนอนผมก็ไปนอนที่ห้องของเทม...
กลิ่นของเขาทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นหน่อยนึงก่อนจะหลับไปพร้อมๆกับกอดหมอนข้างที่เทมใช้เป็นประจำ
ถ้าอยากรู้ว่าทำไมผมถึงเข้ามานอนในห้องเทมได้ละก็...เป็นเหตุผลง่ายๆเพราะผมกับเทมแลกกุญแจห้องสำรองของกันและกันไว้ไงล่ะ
แกร็ก!
“...”ผมเปิดประตูเข้ามาภายในห้องพิเศษเงียบๆก่อนจะมองเทมที่ยังคงนอนนิ่งอยู่บนเตียงคนไข้เหมือนเมื่อวาน
ผมจัดเก็บของให้เรียบร้อยก่อนจะเลื่อนเก้าอี้มานั่งข้างๆเทมที่นอนนิ่งอยู่
“เทม...รีบๆตื่นนะ...พี่รออยู่”ผมบอกเบาๆก่อนจะสัมผัสแก้มสีแทนของเทมอย่างเบามือ
“...พะ...พี่นัท”
“เทม”ผมเรียกคนที่พึมพำชื่อผมก่อนที่เปลือกตาของเขาจะขยับสองสามครั้งก่อนจะค่อยๆลืมขึ้นช้าๆ
“เทม....เทม...อ่า...หมอๆ...เดี๋ยวพี่มานะ...”ผมพูดเสียงสั่นตอนนี้ผมแทบไม่รับรู้อะไรแล้วแค่เทมลืมตาขึ้นมาแล้วเรียกชื่อผมหัวใจของผมมันก็พองขึ้นแถมยังเต้นถี่รัว
หัวใจผมมันเต็มไปด้วยความรู้สึกตื้นตันและดีใจปนเปกันไปหมด
ขอบคุณพระเจ้า!
ที่ยังไม่พรากเทมไปจากผม!!
ขอบคุณจริงๆ
คุณหมอเข้ามาตรวจดูการของเทมก่อนจะบอกให้พักสัก1สัปดาห์ก่อนค่อยกลับไปรักษาตัวที่บ้านแต่ถ้าร่างกายฟื้นตัวเร็วก็อาจได้กลับก่อนก็เป็นได้
“เทม...ปวดมากไหม?”ผมถามเทมหลังจากที่หมอออกไปแล้ว
“นิดหน่อยครับ...พี่นัทไม่เป็นไรใช่ไหมครับ?”เทมถามผมด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงแถมคิ้วยังขมวดอีกด้วย
“อืม...ไม่เจ็บเท่าเทมหรอก”ผมนั่งลงข้างๆแล้วตอบคำถาม
“เฮ่อ...ค่อยยังชั่ว”เทมถอนหายใจก่อนจะเผยรอยยิ้มกว้างให้ผมเห็น
“พี่ดีใจที่เทมไม่เป็นไร”ผมบอกเทมก่อนจะเอื้อมมือไปสัมผัสแก้มเขาเบาๆ
“ผมไม่เป็นไรหรอกครับ...ผมจะอยู่กับพี่ไปนานๆ”ผมพึมพำพร้อมกับหลับตาเอียงหน้ามารับสัมผัสที่ผมมอบให้มากขึ้น
“ขอบคุณนะ...ที่ยังอยู่กับพี่”ผมบอกเบาๆด้วยรอยยิ้ม
ใบหน้าเทมตอนนี้ซีดเล็กน้อยจนผมอดไม่ได้ที่จะเป็นกังวล
จะว่าไป...เมื่อวานนี้เทมยังไม่...
“เทม”ผมเรียกคนตรงหน้าเบาๆพร้อมกับกำลังตัดสินใจอะไรบางอย่างในหัว
“ครับพี่นะ...อุ๊บ!”ผมประกบปากลงที่ริมฝีปากของเทมก่อนจะใช้ลิ้นของตัวเข้าไปพัวพันภายในปากของเทม...สัมผัสของแรกที่ผมเป็นคนเริ่มจูบ
มันเป็นแบบนี้นี่เอง
“อื้อ~....”ผมครางในลำคอเบาๆเมื่อเทมที่นิ่งไปตอนนี้กลับรุกผมคืนลิ้นร้อนของเทมเปลี่ยนมาอยู่ภายในโพรงปากผมแทน..สัมผัสของลิ้นที่เกี่ยวพันกันลึกซึ้งขึ้นเรื่อยๆจนผมรู้สึกหวิวๆที่ท้องน้อยของตัวเอง
“อื้มมม~....อื้ออ~...อึก!...”ผมสะท้านไปทั้งตัวเมื่อเทมเริ่มดูดปลายลิ้นผมเบาๆก่อนจะเริ่มหนักหน่อวงขึ้นเรื่อยๆจนผมเริ่มขาดอากาศหายใจ
“อื้ออออ~...อึก!...”ผมพยายามประท้วงเมื่อผมเริ่มรู้สึกมึนหัวและหายใจไม่ออก
“อ่าาา~...แฮ่ก...”ทันทีที่เทมผละออกผมก็รีบโกยอากาศเข้าปอดในทันที
นึกว่าจะขาดใจตายซะแล้วสิ!!
“อ่าา~...พี่อย่ายั่วผมแบบนี้สิ...เดี๋ยวผมก็อดใจไม่ไหวหรอก”เทมบอกผมด้วยน้ำเสียงกระสันแล้วจ้องมาที่ผมเหมือนหมาป่าที่กำลังจะออกล่าเหยื่อ
“..พี่ไม่ได้...ยั่วสักหน่อย”ผมบอกเทมเบาๆแล้วหันหน้าไปอีกทาง
หน้าของผมตอนนี้ต้องกำลังแดงมากแน่ๆเลย
เขินมากเกินไปแล้วตัวเรา
“ยั่วสิ!..เล่นมาจูบผมก่อนแบบนี้ถ้าแผลไม่เจ็บพี่โดนผมปล้ำไปแล้ว”เทมบอกผมด้วยน้ำเสียงที่จริงจังมาจนผมต้องหันกลับไปจ้องเทมเขม็งด้วยความอายปนเขิน
พูดมาได้ไง...ปล้ำบ้าอะไรเล่า!!!
“...พี่ไม่ยอมง่ายๆหรอก”ผมบอกเบาๆ
“ครับ...อย่ายอมง่ายๆเลยเดี๋ยวพี่จะช้ำแย่ถ้ายอมผมง่ายๆ”เทมพูดด้วยน้ำเสียงขี้เล่นแล้วจ้องผมด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
“...บ้าเหรอ!”ผมว่าอย่างอายๆ
ช้ำบ้าอะไรเล่า...ผมเป็นผู้ชายนะไม่ใช้ผู้หญิงที่จะช้ำง่ายๆ
เอ๊ะ...รู้สึกว่าที่ผมพูดมันจะไม่ใช่ประเด็นสำคัญนะ
หลังจากวันนั้นผมก็คอยดูแลเทมตลอดเวลา...เรียกว่าดูแลตลอด24ชั่วโมงเลยล่ะกัน...หมาน้อยเทมวันแรกๆก็ยังไม่เท่าไหร่เพราะยังเจ็บแผลอยู่แต่ประมาณวันที่3ก็เริ่มออกลาย...คำออดอ้อน...ออเซาะมาแบบจัดเต็มจนผมเผลอยิ้มกว้างไปไม่รู้กี่ครั้งแถมยังมีการหยอดคำหวานๆที่ทำเอาผมเขินจนหน้าแดงอยู่เกือบทุกวัน
ช่วงเวลาแห่งความสุขที่ผมได้อยู่เทมมันช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน
วันนี้เป็นวันที่หมออนุญาตให้เทมกลับไปพักที่บ้านได้
และก็เป็นวันสุดท้ายที่ผมจะอยู่ที่กรุงเทพฯด้วย
ใช่แล้ว...
วันพรุ่งนี้ผมต้องกลับไปทำงานที่เดิมแล้ว
ยิ่งคิดในหัวผมก็ยิ่งสบสนไปหมด
แต่มีความคิดนึงที่ผมคิดมาตั้งแต่วันที่คอยดูแลเทมที่โรงพยาบาลแล้ว...แต่ความคิดนั่นก็ทำให้ผมหนักใจมาจนถึงตอนนี้
ผมไม่รู้ว่ามันจะดีจริงรึเปล่า?
ยังไงก็ตามผมเหลือเวลาคิดเรื่องนี้อีกไม่มากแล้ว
ทำไมน่ะเหรอ?
ก็ตอนนี้ผมมาถึงห้องของเทมแล้วไงล่ะแถมตอนนี้ก็เป็นเวลา2ทุ่มนิดๆแล้วด้วย
เอาไงดี! เอาไงดี!
นี่ผมควรจะทำยังไงดี?
ถ้าผมทำแบบนั้นเทมจะมองว่าผมง่ายรึเปล่า?
ตอนนี้ผมเดินวนไปวนมาอยู่ภายในห้องครัวของเทมด้วยความสับสน
หมับ!
“อ๊ะ!...”ผมสะดุ้งเมื่อถูกเทมกอดจากด้านหลังอย่างไม่ทันตั้งตัว
“ทำอะไรอยู่ครับพี่นัท?”เทมถามผมก่อนจะจูบเบาๆบริเวณต้นคอผม
“อื้อ~...แค่คิด..อะไรนิดหน่อย”ผมตอนเทมไปตามตรง
ความจริงคิดหนักเลยล่ะ?
สิ่งผมจะทำมันเหมาะสมแน่รึเปล่า?
หรือถ้าเทมไม่ต้องการล่ะ?
แบบนั้นผมก็หน้าแตกน่ะสิ!!
เอาไงดีล่ะนายวรนัตร....คิดมาเกือบอาทิตย์แล้วนะให้ตายสิ!!
จะมาสับสนอะไรในช่วงสุดท้ายเล่า!
เวลาก็จะไม่มีอยู่แล้ว!!!
“คิดอะไรครับ?...พี่เอาเวลาที่เหลือน้อยเต็มทีของเราไปคิดอะไรอยู่ครับ?...ฮื้มมม~...”ผมกระซิบเบาๆก่อนจะเลื่อนมาจูบที่แก้มและไล่ขึ้นไปจนถึงขมับ
จูบได้จูบดีจริงๆเลย
อ่า...ผมควรจะตัดสินใจสักทีใช่ไหม?
“...เทม”ผมกลั้นใจแล้วเรียกคนที่กอดอยู่เบาๆ
“ครับผม”เทมตอบรับทันทีด้วยน้ำเสียงใสๆเหมือนเด็กๆ
“อ่อ...คือ...พรุ่งนี้พี่ก็จะไม่อยู่แล้วนะ”ผมบอกเทมเบาๆ
“...ผมรู้...พี่นัทคงไม่ได้จะขอเลิกผมใช่ไหม?...ผมไม่มีวันยอมหรอกนะ!!!”เทมพูดเสียงเข้มก่อนจะหันผมมาสบตากับเทมที่จ้องตรงมาเขม็ง...ถ้าผมขอเลิกจริงๆผมคงได้โดนอะไรสักอย่างที่เกินคาดเดาแน่ๆเลย
แต่ผมไม่ได้อยากจะเลิกกับเขานี่นา
ไม่มีวันซะล่ะ!!
ผมจะเลิกทำไม?
ในเมื่อผมเวลาที่ได้อยู่กับเทมผมมีความสุขขนาดนี้
“พี่ก็ไม่ยอมเหมือนกัน...พี่ไม่ได้จะเลิกกับเทมหรอกนะ”ผมบอกพร้อมกับใช้มือทั้งสองข้างสัมผัสที่แก้มซ้ายขวาของเทมพร้อมๆกัน
“...งั้น...อะไรล่ะครับ?”เทมถามผมต่อ
“อ่อ...พี่ไม่รู้ว่าสมควรพูดรึเปล่า?”ผมลองหยั่งเชิงดู
“อะไรล่ะครับ?”เทมถามด้วยความสงสัย
“...มันอยากจะไม่ค่อยเหมาะสม”ผมยังพูดต่อไป
“ห๊ะ?”
“...เทมอาจมองว่าพี่ง่าย”
“หื้อ?”
“...และอาจจะรังเกียจพี่”
“หา?”
ตอนนี้เทมมองผมด้วยความสงสัยปนสับสน...เขาอุทานออกมาแค่3ห.เท่านั้น(ห๊ะ หือ หา)...
มันใช่เวลาเล่นไหมเนี่ย!!!
“แต่ว่า...พี่คิดว่า...อ่อ...”ผมพูดติดๆขัดๆอย่างที่ไม่เคยเป็นด้วยใบหน้าที่ขึ้นสีจัดอย่างห้ามไม่ได้
“เดี๋ยวครับ!...ตกลงพี่ต้องการจะพูดอะไรกันแน่?...ทำไมผมต้องคิดว่าพี่ง่ายด้วย?...และไอ้รังเกียจพี่อีก....พี่ก็รู้ว่าผมรักพี่จะตายแล้วทำไมผมต้องรังเกียจพี่ด้วยล่ะ?!!”เทมพูดแทรกผมอย่างเหลืออด
“อ่อ...เทม...”ผมพยายามจะพูดอีกครั้ง
“ถ้าพูดไม่รู้เรื่องอีกผมจะจับปล้ำจริงๆด้วย!”เทมบอกด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง
“อืม...ปล้ำเลย”ผมกลั้นใจพูดออกไปด้วยใบหน้าที่แดงจัดจนตัวเองยังสัมผัสได้
“ห๊ะ?...พะ...พี่นัท....เมื่อกี๊พูดอะไร..นะครับ?”เทมถามผมอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่ติดขัดเล็กน้อยพร้อมกับใบหน้าที่ขึ้นสีจนผมสังเกตได้
ประโยคหน้าอายละชอบให้พูดซะจริงๆนะ
ไอ้หมาน้อย!!!
“...มาทำกันไหม?”
...
สวัสดีคะ
มาอัพตอนต่อไปแล้วคะ...ตอนนี้นั่งแต่อยู่ตั้งแต่วันเสาร์ลบไปลบมาจนได้ออกมาเป็นแบบนี้แหละคะ
อาจจะทำให้คนอ่านค้างไปนิด(นิดเหรอ?)
เราบอกได้แค่ว่าตอนหน้า...เทมจะได้ครอบครองพี่นัทสมใจอยากแล้วคะ!!
ซึ่งฉากncเป็นฉากที่เราพึ่งเคยแต่งแค่ตอนพิเศษวันวาเลนไทน์เป็นครั้งแรกและตอนหน้าจะเป็นครั้งที่2ที่แต่งเป็นจัดเต็มรู้สึกอายๆเขินๆยังไงไม่รู้
จะพยายามแต่งให้ดีที่สุดนะ
แต่กว่าจะมาลงตอนต่อไปอาจนานสักหน่อยเพราะอาทิตย์หน้ามีสอบแล้วคะ...สอบยาวติดกัน2อาทิตย์(อยากกินหนังสือแทนอาหารจริงๆ)เพราะงั้นกว่าจะมาอัพคงจะนานหน่อยคะ...ตอนแรกกะจะมาทีละครึ่งตอนแต่คิดไปคิดมาคงทำให้ค้างกว่าเดิมเพราะงั้นเลยจะเอามาลงทีเดียวเลยคะ
ขอขอบคุณทุกๆคอมเม้นท์และกำลังใจนะคะที่ทำให้เราสามารถแต่งตอนต่อๆไปได้
ช่วยติดตามกันต่อไปด้วยนะคะ
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ
หัวข้อ: ✉ CorrespondencE สื่อรักทางจดหมาย!✉►แจ้งข่าวรวมเล่ม►10/05/59 P.1 (อ่าน 182447 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก